بت سالاری در جامعه ی بت ساز

اینجا، در این دیار گل و بلبل و دلال ها همه دکتر و مهندس و استاد و حضرت و چه و چه هستند. در دوره و زمانه ای که مرزهای تشریفات و القاب کم کم دارند در بین مردم از بین می روند ما هیمه ای نو در این آتش بی بخار و واگرفته از یک بیماری می گذاریم. بیماری عغده های هزار ساله. بیماری القاب دزدی و ریایی. القابی دهان پر کن که ریشه در معذلات اجتماعی و فرهنگی ما دارند و ریشه هایشان را می توان در قرن ها پیش یافت. ریشه در دیدی گرد و خاک گرفته و پوسیده به انسان و انسانیت. دیدی که سواد، درجه تحصیلات، ثروت و دارایی، زهد و ایمان و امثال این ها را ملاکی قرار می دهد برای درجه بندی کردن انسان ها در جامعه.

"جناب آقای دکتر فلانی!".
"سرکار خانم مهندس بهمانی!".
"جناب آقای حاج آقا کَیک!".

و در چنین جامعه ای مملو از القاب و تشریفات، طبیعی است که من هم خوشم می آید که برای یافتن جایگاهی (هر چند ناشایسته) در بین اطرافیان به لغتی شیرین ملقب شوم. لغتی که به نیکی روح آدم را قلقلک می دهد و با آن می توان شب و روز کیفور بود.
ما در نظر نمی گیریم که آن که استاد، حضرت، مقدس و و و نامیده شود را دیگر نمی توان زیر سئوال برد. به او هاله ای نورانی داده می شود که نمی توان بدان نزدیک شد و هر گونه انتقاد، تفسیر و یا بحثی نا خواسته منجر می شود به حملات، پر خاشگری و ترور از نوع شخصیتی و غیره. ما با کمال میل بت های کوچک خود را جایگزین بت های بزرگ و شکسته ی خود می کنیم و خدا نکند که کسی در مورد این بت های عزیز ما سخنی از دید ما ناروا بگوید. آنگاه فریاد این مباد آن بادمان به آسمان می رسد و با تکفیر این به قول خودمان "یاوه گویان" زندگی را زهرمارشان می کنیم. در جامعه ای که ملاک انسانیت و تساوی انسان ها نیست بلکه این القاب تشریفاتی هستند همه در کسب القاب می کوشند و ما هم که چنین ملاکی با ذهنمان گره خورده برای ارزش گذاری دیگران (یا صادقانه و یا چاپلوسانه) به آن ها لقب های دهان پر کن می دهیم.
می شود بزرگان جامعه را ارج نهاد یدون این که از پسوند ها و پیشوند های آنچنانی استفاده کرد.